Buradan Atlasam Canım Acır mı Anne?
Anneme dönüyorum; yorgun yüzündeki masmavi gözlerine bakarak;
“Burdan atlasam canım acır mı anne?” diyorum…
“Olmaz..” diyor.”Ben yanındayken sana birşey olmaz,izin vermem!”
Şimdi yine uçurumun kenarındayım…
Bu sefer yalnız..
Annemin yüzündeki yorgunluğu miras edinip kendime;
uzun uzun bakıyorum uçuruma..
“SusuyoruM!”
Hayallerim geliyor gözlerimin önüne…
Karşılığını beklemeden tüm gücümle sevdiklerim!
En zor zamanlarında yanında olduklarım ve hiçbir zor zamanımda;
Yanımda bulamadıklarım!
Yüzümü rüzgara veriyorum…
Kollarımı iki yana açıp soruyorum;
“Buradan atlasam canım acır mı anne?”
Sen duymasan da bu soruyu,ben cevabı biliyorum…
Ne atlayabiliyorum;ne kalabiliyorum..!
Uçurumun kenarında dizlerimin üzerine çöküp ağlıyorum…
Sana,yalnızlığıma,yaşadıklarıma…
“Canım zaten acıyor anne;
Atlayayım mı?”