Eski Sevgili

yürüyorum yolda, acelem var biraz… ayak kaslarım sıkışıp gevşeme moduna çoktan girmiş durumda. derken fark ediyorum sol ayakkabımın içine minnacık bir taş parçası girmiş. yer yer yokluyor, canımı acıtıyor. ama durup çıkartamıyorum, dedim ya acelem var…biraz sonra ‘kayboldu herhalde’ diyorum hop yine beliriyor. o taş orada büyüyor büyüyor, sanırsın kaya parçası ayağımın içinde yer etmiş kendisine.sıkışık hayat düzeninde hep bir şeylerle meşgul bünyeler. akreple yelkovan hep bir dövüş içinde. vaktiyle aşık olduğun insan da aynı sürüncemede muhtemelen…sen fark etmeden içine girmiş, yerleşmiş. zorunlu hale gelmiş ayrılık. kaybetmişsin onu bir sebepten. senle aynı isme sahip birilerinin bile onunla birlikte olabilme hakları doğmuş, ama sen değil.akrep yelkovana bir tokat atmış ufacık boyuna aldırmadan. sarsılmış yelkovan… ahh yelkovan, boyuna tükürülesi canavar, nasıl da silinmiş silleyi yiyince…bir anda fırlarsın yataktan, elini yüzünü yıkarsın. aynaya baktığında gördüğün uzamış sakalın ve yanlardan açılmış saçlarına alışmıştır artık gözlerin. suratında müthiş bir tebessüm. az önce yanındaydı çünkü. elini tutuyordun eski günlerdeki gibi… ama hepsi bu kadar…akrep yelkovanla barışır, bazılarının tanrı dediği aracı vasıtasıyla… her şey normale döner ama ayağındaki taş, içindeki aşk hiç gitmez, ta ki akreple yelkovan birbirlerini öldürünceye kadar…

yazan : Emre Harman