Hayat! sana söylüyorum
Tam “hayata tutundum” derken biryerde tökezlemek…
Acı bir haberle yıkılmak!
Ölmeyi istemek… Bir saniyeliğine ölümü seçmek…
“Geçer” demek anlamsızdır artık. Havaya karışmak, denize karışmak, herşeye ‘elveda’ demek…
Ruhum bedenimden ayrılır da ben bir melek gibi göğe yükselirsem kanatlarım olur mu acaba? Bir melek… Sevgilinin son sözleri gibi, melek…
Yalan sevgilinin yalan sözleri…
Yalan sevginin kalan son yalan kırıntıları…
Yalan hayatın yalan insanları, yalan kalabalığı…
Yalan bir bitişin yalan hikayesi…
Yalan zamanın yalan tutamadıkları…
Yalan anıların yalan içindekileri…
Yalan bir meleğin kırılan yalan kanatları…
Yalan gecelerin yalan saklayamadıkları…
Yalan bir hayatın yalan insanı…
Bu kadar yalan hayata tutunmak niyedir?
Bıraksalar da o göğe çıkan halimde bir kanatlarıma bakabilsem artık var mı yok mu. Bıraksalar da gitsem artık en çabuğundan. Bıraksalar da ağlayabilsem artık içimden geldiği kadar. Bıraksalar da rol yapmayı bırakıp acımı yaşayabilsem artık kendimce.
Bıraksalar da bir gece sokağa çıkıp “yeter” diye bağırabilsem avaz avaz. Bıraksalar da gitsem artık buralardan. Bıraksalar da zorla yemesem, zorla içmesem bu yalan herşeyi devam ettirebilmek için. Bıraksalar da doya doya akıtsam gözyaşlarımı kırık kalbime. Bıraksalar da titreyen ellerimle gömsem bütün somut anıları ya toprağa ya denize. Bıraksalar da…
En amaçsız zamanlarda bile tutunacak birşey vardır değil mi hayatta? ‘Hiç yoktan şunun için yaşamalıyım’ dersin. O sebep bile yalandır. Yaşanası o sebep bile olmasa da olur. Nasıl olsa kendini yaşatacaktır o sebep. Sen olsan da olmasan da…
Hayat! Sana söylüyorum…
Yalansan eğer, tuzaksan eğer, geçip gidiyorsan eğer durma! Bit ve git! Bit de sonunu görelim. Meydan okuduğun tesadüf eziyetlerin kırılan hayali kanadıma bir yeni acıyı daha eklemeden bit artık.
Bit ki bir yalanını daha görmeyeyim…