İÇİMDEKİ SEN’SİZ SEN’E

Kaç gün oldu bilmiyorum.Kentin kaldırımlarında yorgun ayak sesleri…

Bir his çağırıyor ruhumu,

uzaklarda ertelenmiş zamanların izlerine gizlenmiş sanki…

Sokaklar tanıdık gelmiyor.

Başkalaşmış insan süretleri içinde kayboluyorum.

Görmek istediğimde görebileceğim yerdesin.

Yalnız ben görebiliyorum, hatta her şeyin ötesinde duyabiliyorum ama konuşamıyorum.

KİM BİLİR KAÇ HAYAT VAR BU HİÇLİĞE KARIŞMIŞ TENİMDE AMA ARTIK YORULDUM!

Geçici bir dönemin durma noktasında ileri geri manevralar yapıyorum.

Islak caddenin kimsesizliğine aldırmadan seni arıyorum.

Bir anda bir köşeden çıkıverecekmişsin ve bu hasretliği dindirecekmişsin gibi heryer…

Evlere bakıyorum ıssız, sonsuz bir boşlukta seni göremeyeceğim dünyaları anımsatıyor…

Yüzümde buruk bir gülümsemeyle orada öylece kalıyorum.

Hiçbir şey yetmiyor seni sensiz anlamanın zorluğunu kendime anlatmaya.

Bir yanımda sensizlik, diğer yanımda sessizlik dururken bu umutsuz haykırışlar susmak bilmiyor.

Bir şey var benliğimde bir tarafı eksikyarım kalmış cümlenin en son kısmını bulmak kadar etkili

Gözlerimde kayıp bir çocuğun ürkek bakışları.Mahsun ve masum…

Böylesine bir sızı içinde sesleniyorum yalnızlığa…

NERDESİN?, NEREYE GİTTİN?Şehrimin suskun kahramanları sokak lambaları kadar tek başına şimdi…

BENİM GİBİ!