işin ne

henüz on dokuz yaşındaydım siyah olan saçlarım ağarmamıştı ne güzel

gülebiliyordum aslanda hem cocuklar gibi hemde biraz

büyükmüşçesine

yırtıp atmıştım eski günleri gülebiliyordum artık bi ömür

sürermişçessine

dönüp baktım geriye pembeleri gitmişti hayatın yalnızca tozları kalmıştı

geri dönecek kimsem kalmamıştı hayatta ilerde tanıyamadığım yüzler

korkarak ve biraz ürkek seni seviyorum dedim beni anlamayan birisine

ipler oracıkta kopmuştu sonra dedim kendime seni sevmeyenle işin ne