Kısmet ..

Yine yüreğimden bir elveda daha kopuyor. Kader mi kadersizlik mi? Her şey kadere yoruluyor zaten. Ne sevgimden ümit kaldı ne de sevebileceğimden. Dağlanıyor yine yüreğim ıssız bir kış akşamında, şarkılarıyla eşlik ediyor bana kapkara yağan kar. Sanki ağıtları bana.
Yaşayamadıklarımı özlüyordum seni her gördüğümde, her aklıma gelişinde. Bundan sonra ne özlemim kalır gözlerimde, ne de kokun kalır burnumda. Bir zamanlar ben seni sevmekten kendimi alıkoyamıyordum ama şimdiye bakarsan, sen kendi kendini bitirdin benim gözümde.
Sana kâğıt verdim kalem verdim, kâğıdın ben, kalemin sen. Ne yazmasını bilebildin ne okumasını. Anlayamadın yüreğimin büyüklüğünü, at gitsin kâğıdı da kalemi de bir yardan aşağı. Değmez miydim ağzından çıkacak iki güzel söze, bir sıcak bakışa, kalbinde ufacık bir yere. Kimden ne bekliyorum ki, beni koca dünyaya sığdıramadın bir kalbine mi sığdıracaksın! Kum saatinin boşalması çok hızlandı.
Bir insan görebilir mi acaba yağan her kar tanesini? İçinde sen olunca hangi körlük engel görmeme! Meğer gözlerim hiç açılmamış. Baktığımı göremiyordum, gördüğümü anlamıyordum. Sebebi, bir zamanlar içimde parlayarak yükselen birinin ismi.
Sen dokunduktan sonra kokun kalırdı üzerimde. Her bakışın aklımdaydı, her gülüşün, her tebessümün. Hiçbir şeyini unutmazdım, şimdi hafızamı kaybettim. Şimdi sen üzül benden ayrı geçen günlerine, sen yan yüzüne gülmediğim anlara, sen kahrol seninle etmediğim sohbetlere. Yine de dilim tutuluyor şuan, dayanamıyorum “insanoğlu” nun acı çekmesine.
Kısmet, yazıldıysa şakağımıza ne çare silmek, yazılmadıysa ne çare en kara kalem. Bu sular hiç durulmuyor yanaklarımda, sanma ki sana bu yaşlar. Ben bu yaşları kaderime döküyorum, kanlı. Kanlı ki bir zamanlar bakışın bakışıma değdikçe yüreğime akan kopkoyu, delici, yakıcı