Usul Bir Veda…
Sevgilim
Ben hoşçakalamadım
Sen güle güle gittin mi?
Beni bir vedaya sığdırdın ya, ben umut diye beklerken unut dedin ya hani, inan unutamam seni. Oysa koca bir ömür vardı bizi bekleyen, oysa nerede olursan ol kalbin hep benim için çarpacaktı, ruhun hep benimle olacaktı. İnan kandırmıyorum artık kendimi. Kaderle inatlaşmıyorum. Sen kendine neyi yakıştırdın bilmem ama ben sensizliği çok yakıştırdım
kendime. Sen gittikçe, ben güzelleştim. Artık bu kaldırımları soğuk şehrin en zifiri yerindeyim. Ne senin gelmeye yüreğin yeter, ne de benim gel demeye takatim… Ayrı dünyalara doğru yol alırken, gün olur koparırım kendimi senden. Gün olur özlerim seni, gün olur hayal kurarım, hiç gitmemişsin gibi. Ve birgün olur ki, unuturum seni. Beni unuttuğun gibi. Yine de kimseyi yerine koyamam. Yeniden sevemem. Ne göze alabilirim ne gönlüme… Şimdi bir hayatın sıradan zamanları gibiyiz seninle. Değmeyiz hatırlanmaya. Ve hep unutmaya az kala çıkarsın yoluma. Öyle yokken, öyle silinmişken hafızamda, söndüğüm yerden tutuşurum. Sonra yine gidersin. Hiç yaşamamış kadar asi olurum, hiç yaşamayacak kadar bitmiş…
Sen bitmeyenlere iyi bak…
Yüreğinden öpüyorum…