ÜZÜLME BOŞ VER

Ezmesin seni geçmişin, sökmesin umutlarını. Bil ki nefes almakta zorlanıyorum, ama yüreğimde bir yumru vardı sanki onu kaybettim, sanki artık o yok, sanki artık her şey çok hafif… Nefes al bak, zor geliyor mu her şey, üstüne düşmüş de ağırlığında ezilmişsin gibi hissediyorsun öyle değil mi?
Öyle değil işte… Hangi yara vardır ki ilelebet seninle yaşayan? Çocukken düşmüştün, canın acımıştı, dizin kanamıştı, onun izi duruyor mu? Bir bak bakalım… O hâlâ oradaysa bil ki yaşadıkların da ondan farklı olmayacaktır. O nasıl dokununca acımıyorsa artık, şimdiki yaralarında dokununca iz olup bağrına basacaktır gönül yaranı. Bir şarkı dinledim, keman çalıyordu, o kemanı yüreğimde hissettim. Sonra bir başka şarkı dinledim, orada da keman vardı, o keman da yüreğimde çalıyordu. Anladım ki yüreğim kemandı, kemanın talihini yaşardı, kendi kendine inler, kendi kendine ağlardı. Anladım ki her insanın yüreği bam teline dokununca adeta bir kemandı. Dinle içindeki kemanı, bil ki geçmiştir geçecek olan…

Bil ki senden bile geçmiştir sen farkında olmadan. Buruşturup attığın, umutla bağlandığın, sarılmaktan korkarcasına yüreğinde yaşattığındır geçmişin… Geçmiş; kollarını açıp da senden geçmiş, daha neyi beklersin? Veda”nın mateminde kendisine kalamayıp kollarını açıp da sana son bir kez sarılıp gitmiş, bil ki bir gün sen de ondan gideceksin. Üzülme boş ver, çok mu sevdin bazılarını ve hak etmediler mi?
Bil ki senin de hak etmediklerin olacaktır. Sen kendini yaralı zararsız bir kuş mu zannettin?
Uçmayı bile beceremedin, küsme kendine, kapatma kapıları, unutma güneşin sana vaat ettiği bir aydınlık varsa eğer, o senin kendi aydınlığındır.
Kendini aydınlatmadan dünyaya ışık saçamazsın. Ağlıyorsun, gözlerin nemli… Ben de bilirim matemin kara nemini. Ağla, boş ver… Ağla şimdi…
Bil ki bir gün sevinç gözyaşları öpecekler gözlerinden, bir gün sevinçle ağlayacaksın baktığın pencerenden.