yalnız olabilir miyim ki???

Dalganın o boyutuna karşılık gelen acayip bir duyguyla hislenen kalbim, gözlerime yansıdı. Dudaklarım hafif aralık, gelen rüzgarın etkisiyle üşümüş, ellerim beyazlıktan çıkmış, bordo renge bürünmüştü. Burnumun kızardığını hissedebiliyordum. Saçlarımın arasına düşen ince ince yağmur damlacıkları erimeye yüz tutmuştu. Karanlık bir gökyüzü vardı karşımda. Ufkun öte yanlarından gelen karanlık… Güneşin ışıklarının sönüklüğü köpüklü ve azgın dalgalara müphem bir şekilde yansımıştı. ” O halde,” dedim. ” Ben yalnız değilim. Eğer yalnız olsaydım, deniz sakin olur; değil. Böylece varlığını kanıtlıyor… Gerçekten yalnızlık ALLAH’ a mahsustur.” ve sonra ıslak kumda diz çöktüm. Denize döndüm ve, boş sahilde rahatça, ” BEN YALNIZ DEĞİLİM.” diye haykırdım.