Aşk bitti

0

Ağır adımlarla yaklaştı biraz önce ayrıldığı eşine. Başını kaldırıp gözlerine bakamadı. Kadının gözleri de yerdeydi. Her şey daha güzel olabilirdi belki, hoşçakal diyebildi ve salonu terk edip dışarıya fırladı.

Gözleri dolmuştu. Nasıl da bitivermişti bir anda her şey. Aşk biter miydi? Bitmeli miydi? Masaya vurulan bir tokmağın sesiyle bitivermişti işte. On yedi yıllık birliktelik bitmişti…

Oysa birbirlerini severek evlenmişlerdi. Okul yıllarına dayanıyordu sevgileri. Çılgınca bir sevgiydi bu. Her an birlikteydiler. Ders aralarında, yemek saatlerinde, hafta sonlarında her an birlikteydiler. Ah bir de aynı sınıfta olabilselerdi ve geceler olmasaydı…

Tek korkuları ayrılıktı. Bunu hiç konuşmak istememişlerdi. Ama o da olmamıştı. Bu yüce sevgiyi aileleri de olumlu karşılamış, birbirlerini delicesine seven bu iki yüreği birleştirivermişlerdi. Gönüllerinden ne geçerse kolayca sahip oluyorlardı. Sanki sihirli bir değnek onlara yardım ediyor, işlerini kolaylaştırıveriyordu. Evliliklerinin ikinci yılında bir oğulları olmuştu. Sonra kendi işini kurdu. Bu ilk ayrılıklarıydı aslında. Eşini vergi dairesinde bırakmıştı ama olsun, bunlar tatlı ayrılıklardı. Böylece daha iyi para kazanacakları. Çok fazla olmasa da iyi para kazanıyordu. Bir ev ve bir arabaları olmuştu bu on yedi yıl içinde. Evlerinde hiç bir eksikleri yoktu. Yaz tatillerinde kaldıkları otellerin yıldızları da oldukça boldu.

Geçen yıllarla birlikte oğlan büyümüş, sorunlar da artmaya başlamıştı. İşini eve taşımıyordu ama dosyalar artık onu boğmaya başlamıştı. Oğlanın okulu, arkadaşları… O bambaşka bir sorundu. Nasıl çıkacaktı bu işin içinden bilemiyordu. Oğlu iyi bir insan, hayırlı bir evlat olsun istiyordu ama çevrede onu yoldan çıkaracak her şey mevcuttu.  Yıllar ilerledikçe çatışmalar da başlamıştı. Bir şeylerin gerisinde mi kalmıştı? Çağ yavaş yavaş değişiyor muydu yoksa içindeki sevgi mi onu bu duruma getirmişti? Bilemiyordu. Kuşak çatışması dedikleri bu olmalıydı her halde.

Artık geceleri uykusu da kaçmaya başlamıştı. Oğluna yaklaşımları konusunda eşiyle anlaşamıyorlardı. Oğlan bir yandan, eşi diğer yandan onu suçluyordu… Ne yapmalıydı? Aldığı psikoloji kitaplarını da okuyamamıştı. Okumak geçmişti. Okuyamıyordu. Uykusu iyice kaçmıştı artık. Psikolog olacak o zat ta rahat bırak demişti. Nasıl rahat bırakabilirdi ki… Biricik oğlunu…

Gül kokulu kelimeler unutulmuş, yüzlerdeki gülümseme, gözlerdeki parıltı yavaş yavaş yok olup gitmişti. Ev daraldıkça daralmış, on altı yılın sonunda, geceleri dışarıya çıkmaya başlamıştı. Bir akşam arkadaşları ile şehrin ana caddelerinde geziniyorlardı. Karşılarına son yıllarda mantar gibi biten internet kafelerden biri çıkmıştı. Haydi, gelin Chat yapalım dedi bir arkadaşı. Yabancı değildi buna ama ilgisini çekmemişti hiç. Bilgisayarı ilk aldıklarında birkaç defa denemiş, katılanların yersiz ve densiz konuşmalarından sıkılıp bir daha hiç ilgilenmemişti. İstemeyerek de olsa girdiler kafeye. Bir yandan çaylarını yudumlarken diğer yandan arkadaşını izlemeye başladı. Arkadaşı bu işten büyük zevk alıyordu. Ne vardı bunda bu kadar zevk alacak bir türlü anlam veremedi. Yirmi yaşında bir genç kız olarak tanıtmıştı kendini. Karşısındaki her kes de ona aşkı ilan ediyordu işte. Neler yoktu ki içlerinde… Delikanlılar, genç kızlar, eşcinseller… Ama kültürlü kişilere de rastlanıyordu hani. Özellikle de şiirler yazılıyordu. Hem de iyi şiirler.

Evliliği şiiri de alıp götürmüştü ondan. Oysa güzel şiirleri vardı. Şiirden anlardı. Gece boyu ezberinde kalan şiirleri anımsadı, sessizce okudu karanlığa. Önce aşk şiirlerini okudu, sonra ayrılık. Bilinçaltından sökülüp gelen şiirler anılarını depreştirdi. Yatak odasına girdi sessizce, uyuyan eşini izledi. İçi ısınıverdi birden. Yanına sokulup sarılmak istedi.  Kulağına en sevdiği aşk şiirlerini fısıldayıp sabaha kadar sevişmek… “Ne işin var burada?” diye kulaklarını tırmalayan bir sesle kendine geldi. Ne şiir kaldı, ne sevda. Hepsi bir anda uçup gitti. Bir paket sigara alıp çıktı odadan. Şiiri, aşkı, sevgiyi ve eşini geceye bıraktı, kendisine bir duman kaldı. Ertesi akşam yalnız başına gitti internet kafeye. Kendisine bir nick buldu. Yedi yaş gençleştirdi kendini. Cinsiyetini değiştirmedi. Şiirler yazdı, konuşmalar yaptı. Sevenleri de oldu, adam sen de diyenler de. Bazılarını da o gönderdi.

Artık yeni bir pencere açılmıştı hayatında. Evden daha erken çıkıyor, hemen bilgisayarın karşında yerini alıyordu. Yeni dostlar bulmuştu. Her akşam doyumsuz sohbetler yapıyordu. Oğlan uzaktaydı. Evdeki her şeyini eşine bırakmıştı. Oda oyalanacak bir şeyler bulurdu herhalde. Umurunda da değildi. Gelenler, gidenler. Onlarca kişiyle konuşuyordu geceleri.

Bir gece yeni bir kişi daha katıldı. “Merhaba yalnız insan. Şiirlerini benimle paylaşmak ister misin?” sorusunu “elbette” diyerek yanıtladı. Bir de şiir ekledi:

Gül soldu,
papatyalar açmıyor,
toprak kurudu.

Gelen yanıt ilginçti:

Toprağı sularım,
Papatyalar açar,
Gül tomurcuk verir.
Yeniden başlamak,
Hiç de korkulacak şey değil

Bir tek şiir nasıl da etkilemişti onu. Romantizmi severdi. Eşinin alıp götüremediği tek şey bu olmalı diye düşündü. Nerden gelmişti şimdi aklına? Yeni şiirler yazdı, yeni şiirler aldı. Yeni bir odaya geçtiler, burada sadece ikisi vardı. İlerleyen geceyle birlikte ertesi gün tekrar buluşmak üzere ayrıldılar.

Gece boyunca yeni arkadaşını düşündü. Nick: Özlem Yaş: 29 şiiri seviyordu. Sevecendi. Dosttu. Aynı şehirde yaşıyorlardı. Hakkındaki tüm bilgiler bunlardı. Akşamlara bir yenisi eklendi, şiirlere yeni şiirler. Artık her akşam birliktelerdi. Gecenin geç saatlerine kadar doyumsuz sohbetler yapılıyordu. Eve dönmek ölüm olsa da yarının heyecanı yetiyordu. Bir gece şarkı söylemeye karar verdiler. Ve bu sanal ortamdan, gerçek boyuta geçmeye. İkisi de evliydi ama mutlu olmamışlardı. Yanlış evlilikler yapmışlardı. İlk ayrılan onlar olmayacaktı ki. Belki de birbirleri için yaratılmışlardı. Mutluluk neden onların olmasındı? Onlarca kişi internet aracılığıyla tanışıp evlenmişti. Zincire bir halka daha eklemenin kime, ne zararı vardı?

Neler giyeceklerini tasarladılar, nerede, nasıl, ne zaman buluşacaklarını. Birbirlerini nasıl tanıyacaklarını konuştular gece boyu. İkisi de heyecanlı, ikisi de sabırsızdı. Yarım saat önce geldi buluşma yerine. Girişe yakın bir masaya oturdu. Sigarasını yaktı, bir nefes çekip söndürdü. Kül tablasına koydu. Sigara paketini masaya koydu, yanında tomurcuk bir gül vardı. Garsonun getirdiği çayın şekerlerinden bir tanesini kullandı. Çay kaşığı bardağın içinde duruyordu. Artık her şey tamamdı. Saatine baktı, saat tam üçü gösteriyordu. Bir an kalbi duracak zannetti. İşte günlerdir konuştuğu, şiirler yazdığı, hatta sevdiği sanal arkadaşı on, on beş metre ilerde geliyordu. Evet evet oydu. Tüm işaretler tamamdı. Yavaşça ayağa kalktı. Gülümsedi.

Kadın olduğu yerde kalakaldı. Gözlüklerini çıkarıp baktı. Gelen eşinden başkası değildi. Saç şeklini değiştirmiş, üstelik boyatmıştı. Hiçbir şey konuşamadılar. Kadının gözleri doldu. Ağlayarak ayrıldı.
On yedi yıllık evlilik birkaç saat içinde bitivermişti. Hakimin masaya vurduğu tokmak bu evliliğe son noktayı koymuştu… Geride kalanlar ise sadece aşk sayfalarında kalan hüzünlerdi…

Yazar : İrfan Mutluer

Cevap bırakın

E-posta hesabınız yayımlanmayacak.