Aşktan Konuşuyorduk Bir Dostla
Aşktan konuşuyorduk bir dostla..Döndü baktı bana…Aşk, dedi;kendinle mutlu olmaktır önce,kendini sevmektir.Kendinde mutlu olmayan kaç kişi,mutlu olabilmiş ki bir başkasıyla,yada kendini sevmeyen birisi nasıl sevilsin ki başkalarınca..Mutluluğu bir başkasının varlığına bağlamaktır en büyük hata,yada mutsuzluğu bir başkasının yokluğuna.Beklemektir o birisi gelsin de sevsin onu,ve değerli kılsın,çünkü zanneder değersizdir onun yokluğunda..Aşk kişide olandır,neden anlamam , insanlar ararlar dışarıda,başkalarında..;
Sustum önce..Konuşmadım..Durdum,baktım,ama sonra içimdekileri dostumsa eğer,paylaşmadan duramadım..İçimin bir tarafında ufak bir acı dolandı.. Durdurmadım..Sonra kendi kendime konuşmaya başladım;Mutluluk kavramında söylenen her söz doğru;mutlu olmak bir karardır..Ne olduğun yerle,ne olduğun kişiyle,ne de olmasını istediğinin beklentisiyle olası mutluluğu artıramazsın..Ya mutlusundur yada değil,buna kimse dokunamaz,bunu kimse bozamaz..O senin kalbindedir çünkü,gözünde;istesen de kimseden ödünç alamazsın gerçekte..Ama aşk..Bahsettiğimiz kalptense,o biraz farklı bende..
İnsanoğlu,hepsi,her biri,iki tane gözle gelmiş olsa yeryüzüne.Ama;Biri hiç görmese ,diğeri baksa tek başına hayata,ve tüm evren bunu normal saysa..Mutlu değil midir o tek gözüyle görenler.. Mutludur elbet,olağan budur,o an yaşanan normalde,
Ama bir şey olsa..Aşk ,en gerçeği girince odana ,kalbin dolunca onunla..O neden orada olduğu bilinmeyen öteki gözde görmeye başlasa.Ve bunu yaşayan şaşırsa kalsa.Ve öyle baksa sonra doğaya,kendine ve Ona,ve dahası tüm dünyaya..Her şeyin görüntüsü değişse,algısı farklılaşsa,aşkı Ona o gözü hediye eden olsa,yada aşkı o gözü olsa..Vücudunun bir parçası,onun bir uzvu;Ona O kadar yakın olsa,ve hatta..Ondan bile içeride olsa..Zaten bu armağan Ona sadece bu histen sunulsa..
Gün gelirde yollar ayrıldığında..Asla hiçbir şey aynı olmuyor..İki gözün varlığını bilen ,ömrünce tek gözle görene,bunu anlatamıyor,anlatması da gerekmiyor..Ama bir zamanlar normal olan,artık yok oluyor..Normal ne ki sorusu takılıyor, hep bir yerde kalıyor..Orda bir görmeyen başka bir göz olmasıyken daha önce normali,sonra öğreniyorsun ki bulununca benzeri,tüm evren şeklini değiştiriyor sana,odağın hızlanıyor,dünyan farklılaşıyor,o görmeyen tarafın sana hizmet ediyor…
Sonunda mutsuzluk mu var,kendine yetmezlik mi,kendini değersiz bilmek mi,bir insanın varlığıyla mutlu olmayı beklemek mi,o insana değerler yüklemek mi,onsuz eksiz hissetmek mi??
Hiç biri değil peşinden hissedilenler..Bilirsin ki sevilesisin,bilirsin ki değerli..Bilirsin mutluluk bir tercihtir özünle ve tek gözle de evrene ulaşırsın kalbinle..
Eksiklik değil bu..Mutsuzluk değil..O gözle bakmak için tekrar beklemek değil..Ben böyle göremezsem ölürüm artık,yaşam manasız değip o tek gözü de harcamak,yok saymak değil..O göz görmeyince artık,gidene kızıp,öfkelenmek değil..Bu sadece tek gözünle görmek tekrar,evrenin şekil değiştirmesi belki ..Belki de Polyannacılık ama…Ben biliyorum,orda bir şey oluyor,ve aşkta o görmeyen göz hediye oluyor sevilene..O göz aslında boşuna orda durmuyor,aslında o sen gerçekten sevince,ve sevilince,birleşince açılıyor diyebilme,tüm dünya sana deli dese de o anda,onun doğru olduğunu bilmek,ve deli denmeyi göze alıp,bunu yaşamış olmaya şükretmek var belki dibinde..
Eksiklik değil bu,mutsuzluk değil..
Özlem bu sadece..Deli bir özlem..Gözüne,gözünün bebeğine…