Bi Zahmet…

Çok uzaklara kaçıp yalnız kalmak ister ya bazen insan; öyleyim işte şu sıralar.
Gürültü, kalabalık, koşturmaca ruhumu bunaltmış adeta.
Dört duvar arasına sıkışmış gibiyim, köşeye sıkışmış.
Ne zaman dışarı atsam kendimi, rahatlamak, kendimden bi nebze uzaklaşmak istesem,
En büyük sorun çıkıyor karşıma “İnsanlar”…
İnsanlar çok benciller.
Elbette her insanda bi nebze bencillik olmalı, yaşama içgüdüsünn bi getirisi bu aslında.
Ama bazı insanlar var ki…
İnsanı baştan aşağıya süzerek, aşağılayıcı bakışlar saçan o gözler.
Her şeyi bilmesi gerektiğini hisseden saçma sapan meraklar.
Her şeyde bir yargılama ihtiyacı.
Her olayda bi sorugulama, hesap sorma teleşı.
Ve tabi ki bir eleştiri yapma ihtiyacı…
İnsanların içinde bu duygular almış başını gidiyor,
Üstelik yerli yersiz.
Her şeye bir kulp, her şeye bir burun kıvırma.
Ne yaparsanız yapın mutlaka birilerine göre yanlış yaptığınız.
Kendi doğrunuzla harket etseniz asi oluyorsunuz.
İlla ki birileri rol model olmalı ya size…
Kim olacak peki, hangi biri ?
Hepsine göre kendisi doğru, kendisi en iyisini bilen.
Etraflıca düşünseniz şu düşünceye varırsınız aslında:
“Salt doğru yada salt yanlış yoktur.”
Herkesin yaşam tarzı, eğitimi, bilgi ve tecrübesi, kişiliği, yaşadığı çevre farklı değil mi ?
Bu durumda salt doğru yada salt yanlış olması normal.
Ama gel de bunu insanlara anlat.
Bırakın herkes kendi doğrusuyla yaşasın.
İnsanlara düşüncelerinizi empoze etmek zorunda mısınız ?
Yada herkes sizin gibi düşünmek ve hareket etmek zorunda mı ?
Bu soruların tek cevabı var aslında “Hayır.”
Eleştiri yapmak için eleştiri yapıyorlar,
Empati kurmadan, karşısındaki ne durumdadır, ne düşünür bilmeden,
Onun düşüncelerine kulak tıkayarak.
Konuşmak için konuşan çok diyeceğim.
Artık bunları aşmak gerekiyor
Başkalarının düşünceleri için kimse boşa zaman harcamak zorunda değil tabiri cahitse.
Diyeceğim o ki “Ağzı olan konuşuyor …”
Herkes kendi adına, kendi hesabına konuşsun artık.
Yada eleştiri yapmadan önce empati kurmayı öğrensin
Bi zahmet…