Bir Kadın ‘Ben Üşüyorum’ Dediğinde..

Sanırım binlerce yıl boyunca isteklerini açıkça söylemelerine izin verilmediği için “gizli bir dil” geliştirmek zorunda kalan kadınlar, bu kadar basit bir şeyin erkekler tarafindan niye anlaşılamadığını hiç anlayamazlar.

Erkeklerin, bakkal dükkanının arka tarafındaki salak küçük oğlana benzediğini düşünürler: “Anlayışsız ve beceriksiz salaklar.” Kadınlarin bir şey söylediklerinde aslında başka bir şey söylemek istemiş olabileceklerini kendim mi farkettim, yoksa bunu bana bazen usulca, bazen sabırsızca, sözleriyle kadınlar mı öğretti şimdi tam çıkartamıyorum.

Sevgi ve şefkat eksikliğine hiç tahammül edemeyen, bunların “açıkça” söylenerek elde edilmesinin ise elde edilenin değerini düşüreceğine inanan kadınların niye isteklerini düpedüz söylemedikleri ise erkekler için hep bir sırdır.

Duygularını göstermenin kadınlara özgü bir davranış olduğunu sanan erkekler, açıkça sevgilerini ve şefkatlerini göstermekten hep utanırlar.
Farkinda olmadan, onlar, bu duyguların gösterileceği tek yerin yatak odası olduğuna inandıklarından, kalabalıklarin içinde sevgi ve şefkat gösterdiklerinde, herkesin seyrettiği bir yerde sevişiyorlarmış hissine kapılıp tedirgin olurlar.

Erkekler için duygular, kapalı yerlerde yaşanması gereken “mahrem” şeylerdir, kadınlar ise bunu hayatın her anında yaşanması gereken bir şey oldugunu düşünürler.

Hemen hemen hepsi gizli bir “derebeyi” olan erkekler, kadınların her isteğinde, her talebinde bir isyan, bir başkaldırı hatta bir hakaret görürler.

Erkeklerin bekledikleri, kadınlarin “üşümeleri” ya da “acıkmaları” değil, erkeğin yanında soğuğu ve açlığı hissetmeyecek kadar kendinden geçmis bir aşka kapılmaları ve bu aşkı taleplerini dile getirmeyerek göstermeleridir.