BİRGÜN MUTLAKA SANA DÖNERİM….
Belki de sen yanıldın…
Belki de sadece iyi kalpli bir yeteneksizdim ben…
Ebedi bir hayal kaçkını…
Sevgine,çok kıymetli bir hatıra gibi,sadece içinde kendimi seyrettiğim durgun bir göl gibi sahip olmuştum…
Sanki seninle hayatın içinde yaşarsam,ruhum dağılacak,her bir yanım birbirinden çok uzak yerlere savrulacaktı…Aşk bana,cesaretiyle gelmemişti işte…
Oysa sen,ölümünle bile barışmıştın çoktan…İstediğin an,tanıdık tanımadık,herkesin insafına terk edebiliyordun kendini…En çok arzuladığım şeye sen kavuşmuştun.Kaybedecek hiçbir şeyin yoktu artık.Sen istemezsen,kimse sana birşey yapamazdı…
Bazen bırakırdın,korumazdın kendini.Gözlerinden kan gibi sızan bir tebessümle,yanağına inen bir tokatı atan insanın gözlerine bakardın…Maruz bırakırdın kendini o bencil şiddete…
Bense,yıllar sonra bulmuştum sevgiyi…Öylesine açtım ki sevilmeye,öylesine açtım ki kendime,sonsuzluğu unutmuştum…Aynada hep kendime bakıyor ve sevgini yitirmekten delice korkuyordum…KORKUYORDUM….
Sevgini yaşayamıyor,sevgini derinden hissedemiyor,bütün telaşımla sevgine layık olmaya çalışıyordum…Sevgine layık olmak için de durmadan olumlu düşünüyor,bir çok şeyi zamana bırakıyordum…
Sanki zaman senin için çok farklıydı…Geçmişini kaybetmediğin için bir bakışta,o bakışta saklı olan bütün bir hayatı okuyabiliyordun sanki…İnsanlar sana emanet ettikleri geçmiş zamanlarını bir daha sormadıkları zaman yaşadığın keder,ona en çok ihtiyaç duyanlara şefkat olarak geri dönerdi…Sen birine sarıldığında,zaman dururdu…
Ne yapacağımı hep baştan bilirdim.Ne söyleyeceğimi,nasıl davranacağımı,ne hissedeceğimi…Hiç şaşırtamazdım kendimi.Kendimi hep hayal kırıklığına uğratırdım…
İnsanların hayatlarındaki duygu ve düşüncelerini merak ederdim hep…Ama merak ettiğim en önemli şey,senin dünyaya,hayata,insanlara nasıl baktığındı…Beni nasıl gördüğün,nasıl sevdiğindi…
Kimi kez seni bütün benliğimle hissedebilmek için bugüne dek kazandığım bütün gücümü,imkanlarımı bir anda silmek,hayata sıfırdan ve yeniden başlamak istiyordum…
Kaybedecek hiçbir şeyim yokken,nasıl biri olacağımı merak ediyordum…
Kendimi herşeye maruz bırakmayı,yanağıma inen tokata gözlerinden kan gibi sızan bir tebessümle bakmayı ve o tokattan zarfsız kuşlar yapmayı çok istiyordum…Oysa kendimi bu kadar çok önemsersem,bu denli çok ciddiye alırsam,seni ve kendimi hiçbir zaman gerçek anlamda göremeyeceğimi artık anlamam gerekiyor…Anlamam gerekiyor,çünkü bahar’ın bu sıcaklığında içim üşüyor…
Çünkü, çoktan anlamam gerekiyor….
Ortalardan kayboluyorum…Çevremde kimsenin bilmediği yerlerde…Sığınacak,korkularımı yatıştıracak,beni hiç sorgulamadan bağışlayacak,kimselerin olmadığı yerlerde…Kaybolduğum yerlerde adımı haykıracağım…Kaybolduğum yerlerde sonsuzluğa bakıp ve kimseden yardım istemeden”kimim ben?”diye soracağım kendime…
Eğer ben sadece iyi kalpliliği oynayan ebedi bir hayat kaçkınıysam,içim ölmüşse ve eğer buna gerçekten inanırsam,beni bir daha hiç görmeyeceksin…
Eğer senin düşündüğün gibiyse,şunu iyi bil ki,BİRGÜN MUTLAKA SANA DÖNERİM….
