Bu Mevsimde Aşk Öldürülmez…
Elveda deme sakın!
Elbette el veda eder tene
Ten bir başka avuç içine zimmetlendiğinde
El acır,
El kanar!
Kader çizgileri silindikçe,hayat bildiğini yazar…
Sen,aşk kanunun boşluklarından yararlanıp yasadışı ikamette bulunan bir mültecisin içimde.
İçime içerliyorum seni böylesine sevdiğim için…
Damağıma değmiş tadını aldığı için dudak uçlarımı törpülüyorum dişlerimle.
Sen kanıyorum…
Sen kaybından yavaşladığını hissediyorum kalp atışımın.
Ve ben ne zaman intihar etsem,gözlerimi bir hastane odasında açıyorum.
Yine serum yerine sen verecekler birkaç ünite damarlarıma.
Biliyorum…
Yeniden seninle yaşamaya mahkum edileceğim…
Bir ayağı çukurda duygularım öldü ölecek.
Bilmiyorum daha ne kadar acı destek ünitesinde yaşatabilirim kalbimi.
Ve daha ne kadar ev sahipliği yapabilirim bileklerime yatılı cinnet terapilerime.
Aklıma her düştüğünde bir parçan sıçrıyor mutlaka üzerime.
Sana bulanıyorum tepeden tırnağa,üstüm başım sen kokuyor…
ilk kez bu kadar kararlıyken canıma inahate,
ölüme de ihanet ederce yeniden yaşamak istiyorum…
Bu mevsimde ölünmez!
Hani öleceksen ölüm bile bir şeyler katmalı insana.
Bir kaçış yolu olmamalı katlanmayıp geride kalsın istediklerinden
Ruhunu uçurtma yapmalısın mesela
Bir martı kanadına bağlayıp özgürlüğe salmalısın
Ve sen; illa öleceksen sevdiğinle aynı anda can vermelisin
Ne bir saniye o önce bırakmalı elini
Ne de sen ondan önce tüketmelisin,
Ciğerlerine aynı anda çektiğin o son nefesi…
Bu mevsimde ölünmez! Şeytan doldurmadan tükür dilindeki ayrılığı
Bu mevsimde aşk öldürülmez…