GÖRGÜ VE HOŞGÖRÜ ÜZERİNE

Günümüzde geleneklerimizden,göreneklerimizden,törelerimizden uzaklaştığımız hepimizin malumudur.Bir çok şey belki unutulup gitmiştir.Unutulup giden şeylerde pek aramadıklarımız vardır.Ama küçüklerin büyüklerine olan saygısı,büyüklerin küçüklerine olan sevgisi azalınca bize has olmayan manzaralar ansızın kırlarda biten mantarlar gibi göze batıyor,hoş olmuyor malesef.Hepimiz dert yanarız”zamane gençleri,büyüklere saygısı yok”diye.En çok toplu taşıma araçlarında karşımıza çıkar bu durumlar.İhtiyar kadın erkek otobüse biner yer yoktur,oturmuş olan karış kadar çocuklar yer vermezler…
Peki nedendir ? Kaç kişi evinde çocuklarına “aman ha büyükleinize saygılı olun” diye nasihat ediyor.kaç büyük kendinden yaşlılara hürmet ediyor.İğneyi kendimize batırmamızın zamanı gelmedimi ? Yaşlı insanların küçük çocuklardan saygı görmesi için hangi yatırımı yaptı ?
sanırım kocaman bir sıfır aldık hepimiz…
Oysa nadir de olsa kendine yer veren bir küçüğe,bir öğrenciye”çok teşekkür ederim evladım”dese “senin adın ne bakayım”….ne güzel bir isim dese…inanın o küçük yavru bir daha o ihtiyarı gördüğü anda yer verecektir.Veya başka bir şekilde yardım edecekti.Ama öyle olmuyor.İhtiyar biniyor,onun aklınca her kendisinden küçüğün yeri onun olmalı.Yer verenlerede sanki ödünç almış gibi hiç ses etmiyor…olmuyor ey ihtiyarlar olmuyor..bir teşekkür …zahmetsiz,sermayesiz..lütfen,kendinizi alıştırın.teşekkür etmeyi öğrenin…