Ölümlerden ölüm beğen benim için

Gece soğuk

Hüzün karası her yan,

Sadece iki kişiyi üşüten rüzgarlar icat etmiş üçüncü kişiler

ve bir kuş, minicik elleri ile camı tıklıyor

Pencere kenarında üşüyenlerin en güzeli

“Al beni”, “al içeri” diyor.

Üzerimde bir Alihanlık hali,

Küçüğüm

Bir sincap kadar küçük…

Bu deniz köpürdü de duruldu şimdi,

Rıhtımı döven her dalga giderken ruhumu da götürüyor,

İşte bu şarkı, işte şu kulağımızda çınlayan

“Yağmur toprağa düşer…”

Ben hiç mutlu olunca şiir yazmadım ki,

Taşlar yazdı ne yazdıysa

Şimdi bu sevdalı başı kabul edecek kaç yastık var ki?

Zümrüd-ü anka kuşu giderken kafdağına
İki masal düşürmüş ardına,
Biri sana, biri bana.

Bir gözyaşı kaç yüzgörümlüğü eder?

Sen gülümsemeyince,

İnce ince kar yağar bu şehre…

Bir palmiye altında gölgelenecek kadar

Kentimden uzaktayım

Kendimden demedim farkındaysan,

Bir harf değil fark

Bir can artı iki nokta

Bir yer ayırt bana eyüp, mezarlık yokuşunda

Geleceğim.

Salacakta kalbim denize düştü

Bu kaçıncı şemsiye açmayışın yağmurda,

Kız kulesi de üşür mü? deme,

Ya sen olmayınca…

O yoldan her gün iki kez geçeceğim

Her adımda şükrümü tazeleyeceğim,

Mor bir bakıştayım muttasıl,

Sana melekleri kızdırmadan geleceğim,

Bu aralar çok “tuhaf”ım sorma

Deli deseler de adıma,

İçim kıpır kıpır umrumda mı dünya

“Tevafuk” işte hadi yine aynı anda;

“Seni Seviyorum”