Sessizliği öğrendim

ben yok olurum detaylarda
suskunluğuma gömülür silinirim hayat sahnesinden.
bir soğuk taş durur başımda
sessizlik…
belki düşünür
belki hatırlar
usanmadan yazılan düşlerimi
bıkmadan anlattığım hislerimi
bir kelime için tükenen geceleri
dünya senden ibaret olmuşken
bu kadar basit miydi,
basit cümleler kurmuştum değil mi
bir kalemde silinecek sözler vermiştim
yüreğimdeki aşkı göremedin de
hatalarıma takıldın..
hatasız kul olmaz sende değilsin
şunu unutma tükettiğin kadar sende tükenirsin.
hep anlamaya çalıştım,
çoğu zaman anladım.
bazen insan olmanın acizliğiyle şikayette bulundum
sitem ettim kırdım belki de.
hep ardında durdum
hani düşecek olsan tutacaktım sanki
ağlayacak olsan silecektim gözyaşlarını
seni yıkan üzen her şeyin karşısına çıkacaktım dur diyerek
hayatla aranda bir perde olmalıydım çünkü
üzerimize yağan hüzün ve acıya karşı durabilmek için
yan yana sırt sırta vermeliydik.
iki bedende bir ruh olmanın yaşayan ispatıydık oysa
bazen bir şey düşünüldüğünde
bütün güzellikler unutuluyormuş
bunu öğrendim,
bir de sessizliği.