SEVGİ

Bir sabah alacakaranlıkta, yatağınızdan kalkıp balkonunuzdan etraftaki güzelliğe gönül gözünüzle baktınız mi hiç? O güzelliği teneffüs edip doldurdunuz mu ciğerlerinize? O güzelliği görüp de iyi ki yaşıyorum, iyi ki nefes alıyorum deyip şükretiniz mi yaşadığınıza? Bu hisettiğimiz tarifsiz duygunun adı sevgi değil de nedir ki? Evet sevgiyi her tarafta bulabiliriz belki ama yeter ki görmeyi becerebilelim…

İçimizde varolan bir duygudur sevgi… Kalbimizde olan bu duyguyu kilitli kasalarda bulunan kıymetli evraklar gibi saklamaktan vazgeçip; insanlar ve tüm canlılarla paylaşmak gerekir, böylece kutsallaşır ve evrenselleşir. Sevgi öğrenilmez, öğretilemez… Sevginizi paylaşın ki herkes ortak olsun sevginize ve bu duygu ki paylaştıkça büyüsün…

Sevgi bir alış- veriş değildir…sevgi veriş alıştır… Çünkü vermeden alınmaz… Hesapsızca,beklentisiz verilecektir ki geri dönüşü katbe kat büyüsün… O onu insanlara sunduğumuz sürece sevgidir.. Yüreğimizin bir köşesinde esir kalsın diye verilmemiştir sevgi…

Sevgi, yüreğimizin bir köşesinde bekleyen küçük bir çocuktur.. Çocuk gibi…Gözümüz gibi bakıp beslediğimiz sürece büyüyecektir, nasıl yönlendirirsek o şekli alacaktır sevgi..

Sevgi, kendini sevmekle başlar, kendini seveceksin ki başkalarını, başka canlıları da sevebilesin… Çıkarsız, beklentisiz, programsız, riyasız sevebilmektir sevgi…Kapalı kapılar ardından gelecek diye beklemek boşunadır… Aksine kapatsanızda engel olamazsınız sevginin akışına ne çöl,ne dağ,ne üniforma, ne de sınırları dinleyecektir o… Ne de bentler tanıyacaktır, kendi yolunu bulup dolacaktır yüreklere…