Şimdi sen gideceksin ve ben arkandan bakakalacağım…

Şimdi sen gideceksin ve ben arkandan bakakalacağım.

Dur diyemeyeceğim, sesim çıkmayacak.

Susuşlarımda saklı kalacak duygularım ne kötü…

Söz geçiremeyeceğim göz yaşlarıma akacak.

Saklayacağım görmeyesin diye, beceremeyeceğim.

“Ağlama” diyeceksin bana, seni dinlemeyeceğim.

İçimde biriken ne varsa gözlerimden taşacak dışarı.

Dokunmak isteyeceksin, başımı geri çekeceğim öfkeyle.

Kızgınım gidişine çünkü, öfkem bir dağ gibi büyük.

Ne varsa hayata dair alıp götürüyorsun benden farkında değilsin.

Ya da farkındasın ama değilmiş gibi davranıyorsun.

Sen kendi yolunu çiziyorsun şimdi ve doğru bildiğini yapıyorsun.

Bense binlerce yanlışın ortasında tek başımayım.

Oysa beklediğim sevgiliydin sen.

Yorgun dünlerden damıtılmış, kimliksiz sevdalardan süzülmüş aşkımın tek sahibi.

Sanki seni aramıştım yıllarca da , ararken aşk niyetine yabancı kollarda uyumuştum.

Bu yüzden kimse kandırmadı beni, dindirmedi aşka susamışlığımı.

Hep eksikti hep yarım.

Ne yazık ki “Bu kez tamam” dediğimde de yarım kaldığımı görüyorum.

Belki de sevmeyi beceremiyorum ben…