Ya sen alıştın mı ?

Nefes alamıyorum sanki, öyle bir kıskaç ki şu yaşadığım şeyler sanki herşey üstüme üstüme geliyor. Kimseye anlatamıyorum kendimi, söze nerden başlasam hep seni anlatırken buluyorum kendimi karşımdakine.

Özlemin içimde büyüdükçe ben daha çok boğuluyorum sanki, sana olan özlemimin boşluğu yutuyor beni.

Bitti diyorum kendi kendime!;
hadi artık tamam kendine gel diye emir veriyorum,bir an uyuyorum emirlerime bak diyorum gökyüzüne güneş tekrar doğacak..

Sonra birden, durup dururken bir sızı kaplıyor bedenimi.

Yüzün geliyor aklıma, sonra o baldan tatlı sesinle bir zamanlar sevgi sözleri fısıldadığın anlar geliyor..

işte o zaman tıkanıyorum işte o zaman kabullenemiyorum yokluğunu.
Bocalıyorum, hani telefonu alsam elime arasam seni sanki açtığında bana yine bebeğim diyeceksin gibi yada seni kızdırıp CAN! demeni bekleyeceğim gibi.

Elime alıyorum telefonu ama gerisini getiremiyorum, biliyorumki açmayacaksın telefonu, açsan bile biliyorum ki o baldan sesin küfür gibi çarpacak suratıma.

Geceleri seninle saatlerce konuştuğum o geceleri artık sadece seni düşüneren geçiriyorum. Bilmiyorum ne olacak dedim ya sana..

Çok bocalıyorum işte, alışamadım ki ben daha..

Ya sen alıştın mı ?!..