Yürek sancımın tek refakatçisi

Aldırma satırlarıma bulaşmış hüzün rutubetine. Önemseme kendimle olan savaşın galibine. Sakın ve sakın seni severken başka birisine meylettiğimi düşünme.

Tek bir cümlem var mı öznesi sen kokan, yüklemi el kokan? Sen varken gizlice hangi yasak düş’ü peydahladım düşlerime? Senden başka hangi yüzde kuruladım gözlerimin rutubetini? Hüzün çalan mürekkebimi senden başka hangi dudağa özne bilmişim? Yok yok … Senden başka bir yâr bilmedim ben.

Biliyorum bu sevdadan her zaman vazgeçmek isteyen taraf ben zannedildim. Gitmek için bahaneler üreten hep benim dilimdi. Ama gitmedim… Ama vazgeçmedim. Çünkü ben seni dudaklarıma “ unutmak “ için mühürlemedim. Ben seni bir gün gittiğinde cevap hakkımı kullandığım cümlelerde harcamak için Elif’ime ellerini vermeni istemedim. Ben sende “ kendimi “ sen kadar yakın bulduğum sevdim seni.

Bereket diye aşıma, azığıma kattım seni, yalnızlığımı avutasın diye değil…Ben seni dua bildim semaya uzanan yakarışlarımda, ölümü dudaklarında hediye eyleyesin diye değil…Yürek sancımın tek refakatçisi, durma öyle ölüm gibi suskun suskun. Omuzlarındaki tüm umut türkülerini yığ kapıma.

Gözbebeklerine istiflediğin hüzün yüklerini bırak avuçlarıma. Hadi uzat ellerini, yüreğimde nüfus edinen ölüme karşı saf tutalım gülüşlerimizle. Hadi daya yüreğini yüreğime, hayat yolunda bir an tökezleyen yarınlarımızı “ umut”landıralım nefesimizle.

Hadi üzerimdeki tüm sıfatları çıkardım…
Sadece seni giyindim.
Suretimi de bıraktım geçmişime / aslım sadece sana ait…
Gayri senin yürek rahmine düşmekte nüfusum…
Soyundum benliğimden…
Unutuldum bendeki bensizliğimden…
Düşürüyorum kendimden…
Tut beni yüreğimden,
Tut ne olur kendime ait kirpiklerimden…

Yolumuz uzun lakin susuzluğum aşikar…
Suskunluğuma aldanma birazdan unutulmuşluğum azar…
En iyisi ölüm beni yakalamadan,
Varlığına kat beni…
Çünkü hiçliğim ancak sende anlam kazanır…