Sen benim tek yalanimsin
Uçurumlar esiginde dururum bir an.
Yanik bir türkü olur dudaklarimda; eski çok eski bir gülüs gibi kalan..
Geçtigim ve belki de geçmedigim o yollardan
yeni asklar gelir simdi çiglik çigliga…
Elleri titrer hasretin vuslatlarin koynunda..
Bir ben böyle ne diyecegini bilmez kalirim ortalarda…
Bir ben böyle bunalmis bikkin…
Turuncu balkonlu evlerin pencerelerinde yine her mevsim
taze çiçekler kalsin..
Bana düsen son suskunluk bana düsen son yalan (da)
burada denize hiç kavusamamis nehirlerin kederi ile yasansin…
Kaçinilmaz yoklugumun kiyisindan ben simdi dünyada benden
hatira bilinecek olan son sözleri yazdim.
Sana adanmis bir yürekten baska neydim?
Var olmayan sana yana yana yoklugumun girdabina kapildim.. Ah!
Ask! Bu mudur hep senin alinyazin!
Siirler okunmaya vakit bulunmamis kitaplar bas ucumda duran…
Çantamdaki bahar.. defterlerin arasinda unutulmus güller
postada mektuplar…
Uzakta bir sehrin issiz kaldirimlarinda unutulmus ayaklar
altinda yipratilmis onurlu hatiralari askin…
ahh dallari agaçlarin…
Dalgalarin selamini dallarda serçelere getiren yanlis rüzgârlar da
bu matemli sessizlige katilsin…
Ve bir gül olsun yanginlardan arta kalan!
Bu sehir yansin hiç acima!
Ve ardimdan yalniz cevapsiz sorularim aglasin…
Sevdamin adi
Kaderde sakli
Kalsin!
Iste sana son sözüm bu
Sen benim tek yalanimsin..